LABIRYNT PANA CIECIA - WSTĘP

Drogi do labiryntu szukaliśmy około roku. Jedyne wskazówki którymi dysponowaliśmy były bardzo mgliste. Praktycznie nie było żadnych wskazówek. Jak widać nawet tak wielki i rozległy obiekt nie jest łatwy do odszukania. Kiedy jednak udało się to zrobić okazało się, że znalezienie drogi wejścia nie było najtrudniejsze. Trudniejsze było znalezienie wyjścia. 

Chodzenie starymi tunelami ciepłowniczymi nie SPECjalnie nas interesuje, ale czasem można natknąć się na jakąś miłą niespodziankę. 

Kiedy trafiamy na wyłożone kafelkami schody w dół, zaczyna robić się gorąco. 

Komory są na tyle duże, że delikatnie mówiąc nie trzeba się schylać. 

Aby przejść przez pierwszy portal, musimy odbyć rytualną kąpiel w szabrze. 

Pomiędzy stosem butelek i nakrętek odnajdujemy klucz, który przenosi nas poziom niżej. 

W tym miejscu robi się chłodniej. Drogi się rozchodzą i przy każdej z nich zobaczyć można ledwie widoczne już, wyblakłe strzałki i napisy : Pod Pałac Kultury, Modlin, Pod Wisłę itd. 

Co tu się znajdowało, jak wielkich było rozmiarów, na zawsze pozostanie tajemnicą :)

Może kiedyś o tym napiszemy, jeśli zbierzemy wystarczającą ilość materiału. Będzie jeszcze relacja z tego miejsca, kiedy tylko posegregujemy ogromną ilość zdjęć. 

Z każdego z licznych korytarzy jest kilka wejść do wielkich komnat. Na końcu każdej komnaty jest wyjście, prowadzące do następnego korytarza, z którego wyrastają kolejne komory. 

To sprawia, że ta dziwna podziemna budowla tworzy wyjątkowy labirynt. 

Kto wie, co jeszcze kryje się pod Warszawą ...

Przez wiele lat ewolucji powstały tu nowe formy życia, których nie ma na powierzchni. 

Jak daleko już jesteśmy nie możemy sprawdzić, ponieważ nie ma jak wyjrzeć na powierzchnię. 

Gorzej, że nie wiemy, gdzie jest powierzchnia. Byliśmy tu już czy nie ...

Godziny spędzone pod ziemią mieszają nam już w głowach.

Aby otrzymać od ciecia wskazówki, jak znaleźć drogę powrotną musimy wykonać trzy zadania : zdobyć klucz do składu szabru i wyszabrować z niego całą elektronikę, następnie wyprawić się po złoty termometr z węzła ciepłowniczego, no i w końcu misja z rtęcią dla matki, wlaną do miski z octanem ołowiu jako lekarstwo. 

Odeszliśmy bardzo daleko od źródła tlenu, jednak nadal możemy oddychać. A to dzięki systemowi wentylacji. 

Ciekawe ile lat mają te sklepienia ...

Pewnie potwór którego tu trzymano był pokaźnych rozmiarów. 

Trzymano ? ... a może on nadal tu jest ...

Ciąg dalszy nastąpi :)