KANAŁ GŁÓWNY D1

"Warszawa dzieli się na dwie części : górną i dolną. Od skarpy, dzielącej te dwa obszary rozpościera się na zachód płaskowzgórze, równomiernie wznoszące się do linii rozdziału wodnego (...). Kierunki spadków umożliwiły rozdział terytorium Warszawy na kilka zlewni i w każdej z nich pozwoliły na zaprowadzenie po jednym kanale głównym, zbierającym wszystkie ścieki odpowiedniej zlewni. Stosownie do tego, okazało się celowem rozdzielenie całego terytorium Warszawy na 7 takich zlewni, z których każda posiada swój kanał główny."

Święta Księga Lindleya - Stworzenie Świata

Kanał D1 to kanał obszaru dolnego. Pochodzi z roku 1900. Biegnie pod ulicami : Rybaki, Bugaj, Garbarską, Mariensztatem, Dobrą i Karową. Jego zlewnia zajmuje około 52 hektarów i należy do niej cała północna część dolnego miasta, w granicach od ul. Zakątnej do Karowej.

Widok na przelew burzowy z kanału D1 na wysokości ulicy Mostowej. 

 

A to przelew na kolektorze.

Pod względem przekroju poprzecznego kanały dzielą się na klasy, oznaczane cyframi rzymskimi. Im niższa cyfra, tym przekrój mniejszy. Ciężko tutaj mówić o średnicy, ponieważ kanały nie posiadają budowy okrągłej, lecz jajowatą, dlatego przy ich pomiarach uwzględniana jest ich wysokość i szerokość.

Klasy przekrojów kanałowych zmieniły się po roku 1889, kiedy to górne sklepienia z półokrągłych, zamienione zostały na półeliptyczne.Takie rozwiązanie okazało się bardziej racjonalne, ze względu na dużą głębokość ułożenia kanałów, jak również były one wygodniejsze dla robotników, zajmujących się ich czyszczeniem. 

I tak według klasyfikacji po roku 1889 kanał klasy I miał przekrój : 1,10x0,60, a największy klasy XI : 1,60x2,40.

Kanał D1 to klasa IV, czyli 0,90x1,57, a według starej klasyfikacji ; 0,90x1,35. Do wygodnych nie należy, jeśli chodzi możliwość wyprostowania się, klasyfikowalibyśmy go pomiędzy :)

W kolektorach znajdują się często wejścia boczne z drzwiami do przemywania.

Wejście boczne składa się ze studzienki wejściowej, korytarza i komory z drzwiami do przemywania. Studzienka wejściowa zbudowana jest na chodniku i zaopatrzona w stopnie żeliwne.

Od studzienki w poprzek ulicy prowadzi korytarz, dochodzący do specjalnej komory, zbudowanej na kanale. W komorze znajdują się drzwi, które zamykają otwór kanału do linii oporowej. Drzwi zamykane są za pomocą specjalnego pręta, przymocowanego jednym końcem do drzwi, drugim zaś opierającego się o tzw. skrzynkę hamulcową, która zaopatrzona jest w mimośród.

Zatrzymana woda podnosi się w kanale i wtedy robotnik znajdujący się w korytarzu, jednym obrotem mimośrodu puszcza pręt i otwiera drzwi. Cała masa wody z wielką szybkością wlewa się do kanału i unosi ze sobą wszelkiego rodzaju ciężkie osady, znajdujące się na dnie kanału.

Komora zaopatrzona jest w rurę wentylacyjną (widoczną na górze). 

W dzisiejszym odcinku dowiedzieliśmy się, do czego służą dziwne wrota, które dość często spotykamy w kanałach. A my musimy ponownie się zgiąć i brnąć dalej w otchłań kolektora.

Dziś nikt chyba nie używa drzwi do przemywania. Na dnie kolektora zalegają nieczystości. Kto teraz będzie używał mimośrodu i szczurom grzywy plótł.

A póki jest czym oddychać, przebijamy się dalej w stronę powiśla. Do zobaczenia !