OBIEKT KF

Organizacja łączności wojsk dawnego Układu Warszawskiego to sprawa ciekawa i tajemnicza. Ciężko na ten temat znaleźć jakieś informacje, a my w tej kwestii ekspertami również nie jesteśmy, dlatego przepraszamy za ewentualne błędy. 

Ośrodki łączności wojskowej tamtych czasów można z grubsza podzielić na 3 kategorie - Rokady, czyli stacje łączności kablowej, BARS - obiekty łączności troposferycznej, oraz KF - obiekty łączności krótkofalowej. 

To co je łączyło, to tajne podziemne budowle, które szczególnie w przypadku dwóch ostatnich typów, stanowiły autonomiczne obiekty, gotowe przetrwać w razie ataku nuklearnego.

Najmniej wiadomo o obiektach typu KF i takim właśnie dziś się zajmiemy.

Trochę trzeba było się przeciskać, ale w końcu się udało. 

Chodzą słuchy, że obiekt KF jest trzykondygnacyjny, I rzeczywiście jest.

Z racji tego, że wszystkie wejścia zostały zasypane i tak naprawdę na górze nie pozostał żaden ślad, mogący świadczyć o tym, co kryje się pod ziemią, obiekt zachował się w doskonałym stanie. 

Jedyne zniszczenia spowodowane są przez naturę, która zaczęła przejmować teren. W powietrzu czuć gorzki smak wilgoci, pleśni, połączonych z azbestem, a dolny poziom zalany jest przez wody gruntowe. 

Ogrom obiektu robi wrażenie.

W czasie Zimnej Wojny chciano zachować sprawną komunikację. W razie wybuchu konfliktu zbrojnego, łączność kablowa (Rokada) mogłaby okazać się zawodna. Kable mogłyby ulec zniszczeniu wskutek działań wojennych. 

Postanowiono zatem rozwinąć system łączności troposferycznej – swoją sieć Rosjanie nazwali BARS

Łączność troposferyczna polega na przesyłaniu fal radiowych na duże odległości poprzez odbicie się fali od warstwy troposferycznej atmosfery. W razie wojny zapewniało to łączność dowództwu Układu Warszawskiego stacjonującemu w głębi Rosji z wojskami UW wysuniętymi na zachodnią granicę.

System BARS wykorzystywał urządzenia R-417 Baget-S, które pracowały na częstotliwościach 4,435 - 4,555 GHz i 4,630 - 4,750 GHz (pasmo S) moc nadawcza mogła osiągać wartości 1,5kW - 2,5kW. System dostarczał 60 cyfrowych kanałów głosowych lub przepustowość danych na poziomie 480 kbit/s. Maksymalny zasięg pojedynczego urządzenia R-417 wynosił 200km.

Same schrony systemu BARS posiadały konstrukcję dwukondygnacyjną, zagłębioną w ziemi, były izolowane elektromagnetycznie. Były także autonomiczne: posiadały zapasy żywności i wody, generatory, filtry powietrza i zapasy tlenu. System ukończono w 1987 roku. W sumie powstało 26 obiektów - w ZSRR, Polsce, NRD, Czechosłowacji, na Węgrzech i w Bułgarii.

Obiekt KF nie był BARSem, a obiektem łączności krótkofalowej, jednak podobnie jak wspomniane wyżej, był schowany w ziemi, autonomiczny i tajny. Więcej niestety nie wiemy.

Zagnieździł się tu niezły pleśniak, z trudem można powstrzymać się przed lizaniem.

Można pokusić się o stwierdzenie, że schron wygląda tak, jakby załoga właśnie wyszła po bułki, chociaż znajduje się on w środku lasu, to raczej sklepu tam nie ma. Mogliby wyjść co najwyżej na grzyby. Ale grzyb jest w środku. Bez sensu.

Tak czy inaczej, skoro to schron nadawczy no to nadaje (się).

A to wygląda jak główna sterownia. 

Tam gdzie najciekawiej, trzeba najwięcej brodzić. 

A nie trzeba chyba dodawać, że kaloszy nikt nie zabrał. 

Tutaj już sucho, ale zziębnięte nogi dają o sobie znać. A do domu daleko.

Chodząc po ciemku, warto patrzeć pod nogi.

Tyle tu ciekawych rzeczy, że ciężko zdecydować, które zdjęcia wybrać. 

Wychodzimy, bo rano trzeba do roboty. Z oczywistych względów nie możemy podawać lokalizacji. Schron jest przecież tajny :)

Do zobaczenia !