POWRÓT DO CHEMITEXU

Są obiekty, które odwiedzamy wielokrotnie i zawsze odnajdujemy w nich coś nowego. Co prawda niektóre z nich odwiedzamy bardziej wielokrotnie a inne mniej, ale zawsze miło jest wrócić, jeśli obiekt tego jest wart.

Obiekty dalsze możemy odwiedzać rzadziej i tak jest właśnie w tym przypadku. W dzisiejszym odcinku odwiedzimy po latach zakłady Chemitex, a raczej to, co po nich zostało. 

W sumie byliśmy tutaj tylko raz. W 2009 roku. Od tamtej pory trochę się pozmieniało. 

A skoro już jesteśmy, to korzystając z pięknej pogody, można udać się na mały spacer. 

Poprzednim razem nie pisaliśmy chyba za wiele o historii zakładu, a ta rozpoczęła się w roku 1926. W kooperacji z francuskim koncernem wytwarzającym włókna sztuczne, wybudowano fabrykę pod nazwą "Fabryka Przędzy i Tkanin Sztucznych Chodaków Spółka Akcyjna".

Chodaków była to niegdyś wieś, później miasteczko, a następnie stał się dzielnicą Sochaczewa. Jednak stało się to w roku 1977, a zatem w momencie powstania zakładów była to odrębna miejscowość. 

Jak pewnie zauważyliście podajemy lokalizację. A to dlatego, że nasze dzisiejsze zdjęcia pochodzą z roku 2015 i mają już wartość historyczną. 

Obecnie, poza chyba kominami, po budynkach fabryki nie ma już śladu. 

Zakład początkowo był mały, ale szybko się rozwijał i zatrudniał coraz więcej osób. 

Pierwsza rozbudowa miała miejsce w roku 1931. Powstała nowa hala z czterystoma stanowiskami pracy i elektrycznym napędem wirówek. Produkowano tu tonę przędzy wiskozowej dziennie, a 7 lat później ilość ta urosła do 1740 ton dziennie. 

W czasie II wojny na terenie działał szpital polowy, dla żołnierzy rannych podczas Bitwy nad Bzurą. W roku 1944 rozpoczął się tradycyjny rabunek mienia i wywożenie w głąb Rzeszy.

Po zakończeniu działań wojennych fabryka została znacjonalizowana, podlegała Centralnemu Zarządowi Przemysłu Włókienniczego w Łodzi i otrzymała nazwę „Państwowa Fabryka Sztucznego Jedwabiu nr 2 w Chodakowie”, w listopadzie 1945 wznowiono produkcję włókna wiskozowego.

W 1947 produkowano 1700 ton przędzy wiskozowej, zatrudnienie wynosiło wówczas 2417 osób, wybudowano szerokotorową bocznicę kolejową i znacznie rozbudowano kotłownię. w tym samym roku powstała Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem oraz żłobek i przedszkole.

Pod koniec lat 50. powstał zakładowy dom kultury z salą widowiskową, stołówka z własnym gospodarstwem rolno-produkcyjnym, biblioteka, przychodnia lekarska, kawiarnia i klub sportowy. Pomiędzy 1960 a 1962 miała miejsce znaczna rozbudowa, powstała nowa hala wydziału włókienniczego, ponownie rozbudowano kotłownię, zmodernizowano sekcję magazynową oraz wybudowano dwa kominy wyciągowe liczące po 80 metrów.

 Dzięki trwającej w latach 1967–1968 modernizacji powstała instalacja do stałego odpowietrzania wiskozy, która miała niebagatelny wpływ na warunki pracy. Skutkiem ubocznym produkcji była emisja dwusiarczku węgla, w 1974 wprowadzono nowy system odsiarczający, dzięki czemu jego stężenie obniżono.

W 1976 roku produkcja wynosiła 7771 ton przędzy dziennie. Przeznaczona była na rynek krajowy oraz eksport do Turcji, Pakistanu, Iranu i Birmy.

Na początku lat 70. zakłady weszły w skład powstałego zjednoczenia przedsiębiorstw przemysłu chemicznego „Chemitex” i uzyskały nazwę „Chodakowska Fabryka Włókien Chemicznych „Chemitex”, w 1976 wytwarzały 1/3 krajowej produkcji włókien sztucznych.

Po zmianach ustrojowych przedsiębiorstwo było spółką akcyjną Skarbu Państwa, ednak otworzenie polskiego rynku na produkty importowane, postęp technologiczny oraz zaostrzenie norm związanych z ochroną środowiska miały wpływ na powolny upadek zakładów. Chodakowskie Zakłady Włókien Chemicznych „Chemitex” ogłosiły upadłość w 1999, rok później część terenu w zamian za długi przejęły władze miasta Sochaczew.

I to pewnie ostatnia nasza wizyta w tym miejscu, chociaż kto wie ... Do zobaczenia !